Pracownia lutnicza Mardułów w Zakopanem

Najstarsza część budynku przy ulicy Kościeliskiej 44 pochodzi jeszcze z lat sześćdziesiątych XIX wieku. Jest to część chałupy Gąsieniców-Sobczaków (obecnie Muzeum Stylu Zakopiańskiego – Inspiracje), której rozdzielenie nastąpiło wskutek rodzinnych podziałów majątkowych. W 1925 roku dom został rozbudowany o kolejne izby przez Andrzeja Mardułę, który ożenił się z jedną z sióstr z rodziny Sobczaków. Chałupa przybrała kształt typowego zakopiańskiego pensjonatu. Po wojnie, po tragicznej śmierci Andrzeja w obozie Auschwitz-Birkenau, w domu przy ulicy Kościeliskiej zamieszkał jego brat Franciszek. Przeniósł tu także swoją działalność stolarsko-lutniczą.

Franciszek Marduła fach stolarski zdobywał u swojego ojca – jednego z pierwszych absolwentów zakopiańskiej Szkoły Przemysłu Drzewnego. Dość szybko pasja twórcza i zamiłowanie do precyzji popchnęły go w stronę lutnictwa. Pierwsze skrzypce zbudował już jako dziewiętnastolatek, a jako dojrzały twórca został nauczycielem lutnictwa w zakopiańskim Państwowym Liceum Technik Plastycznych (obecnie Zespół Szkół Plastycznych im. Antoniego Kenara), a następnie w nowotarskim Technikum Budownictwa Instrumentów Lutniczych. Swoją działalność pedagogiczną łączył z twórczością artystyczną, osiągając międzynarodowe sukcesy.

Dom i pracownia zawsze tętniły życiem. Tu kształcili się uczniowie pod okiem swojego mistrza. Tu spotykały się największe sławy wiolinistyki – zarówno lutnicy, jak i muzycy. Tu toczyły się rozmowy o wspólnych pasjach, ideach, o muzyce. Stałymi gośćmi Franciszka i jego rodziny byli najwybitniejsi polscy oraz zagraniczni muzycy i instrumentaliści, między innymi Irena Dubiska, Henryk Szeryng, Eugenia Umińska, Wanda Wiłkomirska, Mikołaj Górecki, Roman Totenberg, Robert Szreder, Nigel Kennedy, Piotr Janowski.

Pasję lutniczą Franciszek Marduła dzielił z działalnością sportową – był trenerem narciarstwa i gimnastyki, członkiem kadry narodowej w narciarstwie. Po wojnie reaktywował działalność zakopiańskiego gniazda Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”.  Do końca długiego, 98-letniego życia, był czynny zawodowo. Spoczął na cmentarzu zasłużonych na Pęksowym Brzyzku w Zakopanem.

Obecnie pracownię prowadzi syn Franciszka Marduły – Stanisław, który pracował z ojcem już od lat siedemdziesiątych. Stanisław Marduła jest również nauczycielem lutnictwa w Zespole Szkół Plastycznych im. Antoniego Kenara. Pracownia przy ulicy Kościeliskiej jest najstarszą nieprzerwanie działającą w Małopolsce i drugą w Polsce. Zajmuje się budową nowych instrumentów, ale także konserwacją tych historycznych.