Muzeum Sztuki i Techniki Japońskiej Manggha w Krakowie

Stojąc u stóp Wawelu z twarzą zwróconą ku Wiśle, trudno nie zauważyć miękko i faliście rysującego się na drugim brzegu rzeki budynku, nawiązującego formą do płynącej obok wody. Kiedy się do niego przybliżymy, zauważymy, że jego lustrzana od strony rzeki fasada oddaje „pożyczony krajobraz”, jak świetnie to ujął jeden z teoretyków architektury. Konstrukcję dachu zaś tworzy kilka przecinających się fal, spływających jakby z biegiem rzeki. Co kryje się we wnętrzu tej nowoczesnej i znakomicie wpisanej w nadrzeczny pejzaż Krakowa budowli, zaprojektowanej przez japońskiego architekta Aratę Isozakiego w latach 1993-1994 (staraniem Andrzeja Wajdy), doskonale już dziś wiedzą mieszkańcy miasta. Muzeum Sztuki i Techniki Japońskiej Manggha przechowuje między innymi bogatą kolekcję dzieł sztuki japońskiej zgromadzoną przez jednego z najzagorzalszych jej wielbicieli, Feliksa „Mangghę” Jasieńskiego. Pseudonim ten Jasieński przyjął od tytułu słynnej serii albumów z drzeworytami artysty Katsushiki Hokusaia.

Manga to po prostu „różnorodne szkice”. Do szczególnie rozpoznawalnych dzieł w tej kolekcji należy Wielka Fala w Kanagawa Hokusaia, barwny drzeworyt ze szkoły ukiyo-e („obrazy przepływającego świata”). To, że Arata Isozaki w swym projekcie nawiązał do tej właśnie Wielkiej Fali, nie budzi chyba żadnych wątpliwości. Przy wznoszeniu budynku muzeum pracował krakowski architekt Krzysztof Ingarden we współpracy z Jackiem Ewý. Obaj architekci są autorami projektów Pawilonu Herbacianego (1999-2000), Szkoły Języka Japońskiego(1998-2003), a także Galerii Europa-Daleki Wschód (2015).

Warto zapoznać się z architekturą tej ciekawej współczesnej przestrzeni, w której mieszają się wątki krakowskie i japońskie, ożywają fale, a wraz z nimi japońskie legendy.