Klasztor, kościół i muzeum oo. Dominikanów w Krakowie

W 1222 roku przy istniejącym już wcześniej w Krakowie kościele parafialnym Trójcy Świętej biskup Iwo Odrowąż założył klasztor dominikanów, a jego pierwszym przeorem został Jacek Odrowąż. Sam zakon powstał kilka lat wcześniej dzięki staraniom Dominika Guzmána, jako męski zakon kaznodziejów. Od XIII wieku aż do dziś krakowski konwent działa nieprzerwanie i stanowi największy zespół klasztorny na terenie starego Krakowa. Należą do niego sam kościół, zabudowania klasztorne z trzema wirydarzami i znaczna część budynków przy ulicy Stolarskiej z dawnymi kramami.
Dużych przebudowań kościoła dokonywano po tragicznych wydarzeniach, jakie były udziałem braci na przestrzeni dziejów, czyli po najeździe Mongołów w 1241 roku i pożarach w 1462 i 1850 roku. W XVII wieku wprowadzono wiele nowych elementów architektonicznych, na przykład w 1646 roku przed elewacją kościoła stanęła dzwonnica (późniejsza ofiara pożogi z 1850 roku). Pełniła ona ciekawą funkcję: z balkonu umieszczonego na trzeciej kondygnacji bracia muzyką sygnalizowali uroczystości kościelne.
Więcej nieoczywistych historii z życia klasztoru opowiemy podczas Dni Dziedzictwa, skupiając się na symbolice światła, która dla Domini canes (z łac. psów pańskich), jak zwykło się mawiać o braciach, jest niezwykle ważna. Zgodnie z tradycją matce św. Dominika, Joannie, przed powiciem syna miało się przyśnić, że urodziła psa, który trzymał w pysku zapaloną pochodnię. Światło to miało rozpalić świat, niosąc na wszystkie jego krańce Słowo Boże.