Klasztor i kościół oo. Bernardynów w Krakowie

Ta historia zaczyna się od prawdziwej supergwiazdy epoki – Jana Kapistrana, włoskiego kaznodziei z franciszkańskiego zakonu obserwantów, który przybył do Krakowa na osobiste zaproszenie króla Kazimierza IV Jagiellończyka i biskupa krakowskiego kardynała Zbigniewa Oleśnickiego. Osiem miesięcy spędził na wygłaszaniu płomiennych, wielogodzinnych kazań organizowanych na krakowskim Rynku pod kościołem św. Wojciecha i w kościele Mariackim, tłumaczono je nawet z łaciny na język polski. Gromadziły się na nich tłumy, tak jak wcześniej na homiliach wygłaszanych we Włoszech przez jego współbrata, dopiero co ogłoszonego świętym – Bernardyna ze Sieny. Kapistran był inicjatorem fundacji (1453) krakowskiego kościoła pw. św. Bernardyna i klasztoru braci franciszkanów obserwantów, potocznie nazywanych odtąd w Polsce bernardynami. Wkrótce u stóp Wawelu stanęły drewniane zabudowania, które w 1454 roku powoli zaczęto zastępować większymi, murowanymi, choć budowa przeciągnęła się co najmniej do 1500 roku. Kapistran wywarł ogromny wpływ na krakowian, którzy licznie wstępowali do zakonu albo przybywali do kościoła, by doznać uzdrowień, co skrzętnie zapisywano w biurze cudów działającym przy ul. Stradom. Po najeździe szwedzkim zniszczenia kompleksu były tak duże, że postanowiono wznieść nowy kościół i klasztor, a zadanie to powierzono królewskiemu architektowi Krzysztofowi Mieroszewskiemu, budowniczemu między innymi fortyfikacji Krakowa i klasztoru Paulinów na Jasnej Górze. W latach 1659–1680 pod Wawelem stanęły nowe budowle w stylu barokowym, które podziwiamy do dziś.