Gmach Biblioteki Jagiellońskiej w Krakowie

Potrzebujemy światła, by przeczytać książkę, ale to samo światło potrafi ją bezpowrotnie niszczyć, gdy zbyt długo wystawiona jest na działanie słońca. Z tym problemem chyba od zawsze mierzą się wszystkie biblioteki świata, mierzy się z nim także i ta najstarsza biblioteka uniwersytecka w Polsce. Jej początki sięgają XIV wieku, kiedy to przy poszczególnych wydziałach, kolegiach i bursach studenckich gromadzono tomy ofiarowane przez profesorów i wychowanków krakowskiej wszechnicy dla nauki młodszych, spragnionych wiedzy studentów.
Już na przełomie XV i XVI wieku Biblioteka znalazła swoją osobną przestrzeń w budynku Collegium Maius za sprawą profesora teologii Tomasza Obiedzińskiego, który zostawił na ten cel niemałe finanse. Wtedy też utworzono osobną czytelnię w sali gotyckiej (od 1964 roku nosi jego imię) i odtąd aż do 1940 roku Collegium Maius stało się domem dla Biblioteki. Aż do czasu, kiedy zbiory tak napęczniały, że przestały się mieścić w gotyckich murach. Wtedy, w latach 1931–1939, wybudowano dla nich nowy gmach przy al. Mickiewicza, nowoczesnej wówczas arterii Krakowa. Budynek miał za zadanie chronić książki i jak najlepiej służyć udostępnianiu ich czytelnikom. Ale nim brać studencka miała możliwość nacieszyć się spotkaniem z książkami pod wspaniałym świetlikiem głównej czytelni, wybuchła wojna…