Jakub Kornhauser – poeta, prozaik, tłumacz, literaturoznawca, nauczyciel akademicki, współzałożyciel i pracownik Ośrodka Badań nad Awangardą przy Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Laureat Nagrody im. Wisławy Szymborskiej za tomik prozy poetyckiej Drożdżownia w 2015 roku. Dla Małopolskich Dni Dziedzictwa Kulturowego napisał książkę Wolność krzepi (2018) oraz jeden z rozdziałów w książce Ornament (2023). Rowerzysta, szaradzista i taternik.

Do zachodniej ściany dworku Machnickich przylega dawny dom sióstr zakonnych od św. Wincentego à Paulo (szarytki). Z domem zakonnym sąsiadują zaś klasycystyczne budynki dawnej Ochronki św. Marcina (założonej w 1905 r.) oraz szpitala św. Błażeja, działającego od 1849 r. Na początku lat 70. XX w. szpital przeniesiono do nowego budynku, a w XIX-wiecznym obiekcie umieszczono zbiory obecnego Muzeum Afrykanistycznego. Podstawą tychże zbiorów jest podarowana w 1971 r. Towarzystwu Przyjaciół Ziemi Olkuskiej kolekcja zebrana przez dr. Bogdana Szczygła w czasie jego wieloletnich pobytów w Afryce. Wzbogaciły ją darowizny pracujących w Afryce z dr. Szczygłem Polaków oraz państwa Kubarskich. W Muzeum pokazywane są zbiory sztuki i rzemiosła plemion z północno-zachodniej części Afryki. Przedmioty codziennego użytku, rzeźby, maski obrzędowe, tkaniny, biżuteria, malarstwo, instrumenty muzyczne, broń, stroje i zabawki zajmują kilka sal piętra.

W kwietniu w ogrodzie przy dworku Machnickich w Olkuszu powstała żywa ławka. Jej wykonanie okazało się sporym wyzwaniem, które wspólnie z nami podjęła grupa młodzieży z Zespołu Szkół Nr 4 w im. Komisji Edukacji Narodowej w Olkuszu. Wiklina potrzebuje bowiem wiedzy, czasu i zwinnych rąk do pracy. Konstrukcja żywego mebla z uwagi na plenerowy charakter musiała przede wszystkim uwzględnić jego trwałość i funkcjonalność, by mogła służyć dłużej niż jeden sezon. W żywych kompozycjach trudno jest również przewidzieć efekt końcowy, bo by go zobaczyć potrzeba nawet dwóch sezonów. Trzeba poczekać aż wiklina przyjmie się, urośnie, a jej poszczególne elementy zespolą się ze sobą. Niestety finezyjne formy mocno wypełnione przeplotem narażone są na wysuszenie. Wybraliśmy więc opcję uboższą w wyrafinowane sploty, bezpieczniejszą jednak, z uwagi na żywotność mebla. Kilkugodzinna wytężona praca połączona z potężną dawką wiedzy na temat młodych pędów wierzby – wikliny przyniosła efekt w postaci ławki, łączącej ze sobą naturalne materiały – drewno, sznurek i żywą wiklinę. Podczas czerwcowego pokazu będziemy mieli okazję przyjrzeć się nie tylko konstrukcji żywej ławki, ale przede wszystkim poznać bliżej samą wiklinę i różne techniki wyplotu. Katarzyna Kowalska – plecionkarka i wikliniarka, instruktorka Stowarzyszenia Serfenta. Absolwentka Uniwersytetu Ludowego Rzemiosła Artystycznego w Woli Sękowej. Podróżniczka i przewodniczka.